bir tül perde ve iki metre uzağında sakatlanmış bir adam

Tek isteği adlandırılmak istemeksizin öylece kalakalmak olana bakıldığı anda kendiliğindenliğine halel gelmesi bile tek başına ızdırap verici. Bunu aşmak için tüm titizlenmelerden uzak durmak da olanaksız.

Dönüp olan ve bitene bakmaksızın önündeki boşluğa dikkat kesilerek ter içinde, huzursuz, kendini kaybedercesine yola devam ederken keşfe çıktığın şeyin kendin olduğunu maalesef biliyorsun. Yani burada, işi zora sokan dehşetli kederin farkında olman, “yapmadan” evvel üzerinde düşünmüş olmandan kaynaklı. Dönemeyeceğini bile bile dönebileceğin umudunu korumak da ne büyük ve acınası bir küstahlık. Bu umudu yanına erzak olarak almadıkça bir adım dahi atamayacağından artık öyle eminsin ki, tüm bildiklerini unutuvermek, yok olmakla eşdeğer sanki. Adlandırdıkça içinden çıkılmaz hallere soktuğun vaka, sen ona dokunmadan bir an önce orada olmaya devam etmiyor muydu? Bunu bildiğin halde bile onu bir daha o bir an önceye döndüremeyeceğini sezmekle elinden başka birşey gelemeyeceğini anlaman eş zamanlı. Tek yapmak gereken sadece kendine bakmakken, orada durana anlam bulmak, kendini kabuğundan başlayarak yemen gibi, oysa çekirdeğini ekemeden ölüp gideceğin de o denli aşikar ki.

Tek avuntunun onu yeniden yaratma olasılığı olduğunun farkındasın. Bunu da denemek için yanıp tutuşuyor lakin bu yüzden de yola çıkamıyorsun. Durduğun yerden ona olan mesafen asla azalmıyorken kavramları adeta bir urgan gibi eğirerek ona düğüm atmaya, çekip yanına almaya çalışıyorsun. Heyhat, heyben zaten bunlarla dolu değil mi? Sakatlanmış anların zavallı haramisisin sen... çünkü korkağın birisin!

Kafanı ikinci kez kaldırdığında yakaladığını sandığın şeyin değişmiş olduğunu görüp şaşırırken gözünü alan şey karşıdan vuran güneştir. Baktığın sen bile artık o ilk bakıştaki yerinden çoktan çekip gitmişken, “rüzgarda uçuşan” o tülün artık odandan dışarı değil içeri doğru kabarmış olduğunu görmek bir keşif mi sanıyorsun? Bunun üzerinden şiirler düzmek ne kadar da sana göre!